öyle bir şehirdeydik ki
bir hıdırellez vakti günler yeşilken
ve sen ey turuncu!
estin derin derin
iki insanın birbirini böyle sevebilmesi için ne yeterdi?
o dükkandan çıkarken beni bulman mı?
bilemem ey turuncu!
bir yıl devrilmişse hasretle yanarken
düştüm ve kalktım seninle
ben en çok seninle dirildim
ben en çok seninle sevindim.
farklı zamanlardayız günü geçirdiğimiz koşarak
hani akşamları buluşuyorduk ya
karşıdaki işlek yol
az ilerideki çay bahçesi
elimin eline değebilmesi
evin yanındaki erik ağacı
erik...
yarısı sende yarısı bende
ırmaklar da geçiyordu sahi
o iki şehir
o iki ırmak
tek deniz
o kaya
o dağ
biz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder