un ufak itiraf

Hiçbir şeyi zamanında sevemedim ben

Hiçbir şeyi

Millet dedim çok seviyorsa kötüdür

Başı kalabalık dedim hiç gelemem sıkıya

Hep sonradan aklım başıma geldi

Sonradan sevdim

Öyle bir sevdim ki sanırsın herkesi sevdirecek

Bir gün bir şey gördüm

Of dedim böyle of

Ya hiç kimse sevmesin ya da en çok ben seveyim

Sakınmadım gözümden dedim gözüm bak bakabildiğine

İçime attım en çoğunu da bizde zaten ailedendir sevdiğini gösterememek

Gösteremedim gerçeğini

Şaşırdım bir müddet sonra

Kafam karıştı unla ufakla

Kaldıramadım kalabalığı en çok da aklım kaldırmadı

Aklımın baskısından kalbimi unuttum

Benden ancak yalnız olur beraber olmaz

Yürürüm buradan sonuma doğru

Yavaş yavaş

Öyle yavaş ki her adımımı sayarım bir yandan

-Bindokuzyüzseksenyedi-

Sığınmaya çalıştım tanrıya

Ben ara ara tanrı derim kızmasın bana o da hep kendi acizliğimden

Onu da beceremedim

Yalnızlığa o kadar kaptırmışım ki kendime ona bile sığınamadım

Hep kayboldum içimde

Kendimi ararken kayboldum

Başka kendini arayan var mıdır diye düşündüm arada yalan değil

İnsan dedim kendini aramalı

Kendimi aramaktan onu da fark edemedim belki de

Yoruldum çok yoruldum

Kafamın içindeki kalabalıktan yoruldum

Türlü seslerin beni boğmasından

Her birine ayrı cevap bulmak zorunda olmaktan

Yalnızlığımı bile yaşayamamaktan yoruldum

En sonunda kitapları mezarlık ettim kendime

Her biri ayrı mezar her biri ayrı hikaye

Taşları cafcaflı kimisinin

Kimisinin basitçe ama derin

Dibe doğru yerin altına gitgide derinleşen

Yaşayıp yaşayıp gömüyorum kendimi

Hepsine ayrı tören ayrı ayin

Kaç defa öldürdüm kendimi hem de onlarca defa

O kadar fazla öldüm ki

Asıl öldüğüm gün anlayabilir miyim bunu şüpheli