tuesday afternoon intiharı

Kendimi öldürdüm bu gece
Hem de hiç şüphe duymadan
-vay be ne ölümmüş dedirtecek cinsten-
Çıktım her zamanki gibi işten saat akşam üzeri beş gibi
Bilerek arabayla gitmemiştim
Otobüs kullanmak hep zevk verdi çünkü insan içine karışabildiğim tek yer
-belki değil aman-
Bugün otobüste Moody Blues çaldı şoför
Fazla cooldu bugün
Nereden esti diye sormadım çünkü hayatta her şey kader
Bugün şansıma -şans mı?- onu çaldı
Hatta şerefime
Yol bitmesin istedim ilk defa
Şoföre para versem yolu uzatır mıydı acaba?
Asla bilemem artık
Elimde son otuz sayfası kalmış kitabımı okurken the night in the satin çıktı
Kaldırıp kafamı pencereye döndüm
Bir evin önünden geçiyorduk
Evin önünde bir adam küçük çocuğu kucağına almış havaya kaldırıyordu
Bir kadın da mesut halinden izliyordu
Ayaklarının dibinde poşet vardı adamın
Kadın da elini beline bağladığı önlüğüne siliyordu
Hafif gülümsedim ister istemez
Bir şeyi hatırladığımdan değil şaşkınlıktan
Sonra otobüsün içine döndüm kafamı
Kimse kalmamış
Şaşırmadım
Son durağa doğru yaklaşmaya başlamışız o an fark ettim
Paramı uzatıp indiysem de aklım otobüste biraz kaldı
Sırada hangi parça çıkacaktı acaba
Tuesday afternoon olsun güne uyanından
Yürümek bir ilerleme hareketidir ben yürümüyordum
Koşuyordum bilinçsizce
Çantam sağ bacağımın üstünde bir yukarı bir aşağı sallandıkça içindekiler hafiften batıyordu
-hep çok dolduruyorsun derdi annem kambur olacaksın-
Hafif kamburluk ondan mıydı bilemem
Ama işime geliyordu başım önümde yürümek için sürekli
Gerçi başımın göğe dönük olmasını tercih ederdim ama neyse
Dükkanlar hala hareketli, insanlar da
İlginç bir canlılık bendeki hareketsizliğe inat
Kimseyi görmeden evi buldum
Bir pastahaneden iki çörek aldım evde içecek kahveye iyi eşlik ederlerdi
İki tane aldım iki sayısı iyidir
İki olmasına rağmen en yalnız çifttir
Kimseye bölünemez daha fazla çoğalmak için
En yalnızı belki de
Birden daha beter durumu
Televizyonda ilginç bir yarışma vardı
İnsanlar eşlerine itirafta bulunuyorlardı
En büyük itiraf en çok parayı alıyormuş
-yuh-
Bir an kendimi orada buldum
Neyi itiraf edebilirdim ki?
Neyi?
Kime?
Hiç sesim çıkmadı
Boğazımı sıktım, sıktım, sıktım, öylesine sıktım ki
Düşündüm ki beynimdeki düşünceler vücudumda kaybolmadan dilimden dökülsün
Ama öyle olmadı
Nefes alamaz duruma geldim.
Bir ara televizyonda yüzümü görür gibi oldum
Değişik bir morluk öylesini hiç görmedim
Dahasını da göremedim zaten
Meğer insan yalnızsa itiraf edemez intihar edermiş.
Öyle de oldu.
Nahr...