ahvalimin beyanına dair mektup

"Bu dünyayı varlığı sebebiyle sevmek istediğim aziz dostum, merhaba!

Bu mektubu sana yazmayı aslında hiç düşünmemiştim ama sanırım artık yazmanın vakti gelmişti. Sıkıntılıyım bu aralar. Hissettiğim yalnızlığı yaşayamayacak kadar kalabalık içerisindeyim. Kafamın içi sanki çıfıt çarşısı. Hayatımda da hiç çıfıt çarşısı görmedim aslında. Nedense bilmediğim şeyleri kullanmaya pek hevesliyimdir. Bu bilinmeyene olan hevesim tüm soru(n)larımın kaynağı galiba. Kafam yorgun sevgili dostum. Sizin de bu kadar yorgun hissettiğiniz anlarınız oluyor mu? Benimki bu aralar hep stabil. Gerçek hayatta etrafımdaki insanlarla olan etkileşimden ziyade kafamın içindekilerle olan hasbihalli durumlarım da mevcut. Bunların hepsi bir BEN ediyor işte. BEN... Halbuki şu bilmem kaç yıllık süre içerisinde hep kendimi aramakla geçirdim. En çok da kendimi kitaplarda aradım. Daha doğrusu bana benzeyen birileri de var mıdır yoksa ben gerçekten yalnız bir insan mıyım diye düşündüm yıllar boyu. Tabi bu bu geçen zaman içerisinde toplumun ve zamanın getirileri ve gereklerine uygun olarak sömürüldüm ve kullanıldım. En çok kendimi BEN kullandım. Kendimi yalnız kalmamak için kullandım. Kendime birden fazla kişilik yarattım. Herkes için bir başkasını kullandım. Sizin toplumunuza karşı kocaman bir BEN  yarattım. Bu yalancılık demek değil aslında. Her birinize uygun yani tabiri caizse nabza göre şerbet verdim. Sizi kandırmadım aslında. Sadece yaşamaya çalıştım. Çalışıyorum da hala. Gözlerinizin önünde kaç kişi oluşturdum siz hiç mi hiç anlamadınız. Ama şu an artık bu kadar fazla kişiyi idare etmekte zorlanıyorum. Bazen başka bir kişi için oluşturduğum bir BEN,  hiç uygun olmayacak başka birinin karşısına BEN diye çıkıveriyor. Sanırım artık BİZ olmak istiyor bu BENlerin hepsi. Yine de yorgunum aziz dostum. Tüm bu BENlemelerimin kusuruna bakmamanı istirham ediyorum. Zira SEN de olmasan bu BENin hiçbir anlamı kalmayabilir ve o zaman ne BEN olurum ne de BİZ.

Sevgilerimle kucaklıyorum...

Dostun,
BEN"