şair ile romancının akşam üstü konuşması

İnsan saçının bir teline kaç satır şiir yazabilir ki dedi şair
Bilemem dedi romancı hiç şiir yazmadım ki
Çoklar yazabilir dedi şair yazdıkça da azalır saçlarındaki aklar
En azından bunu umarak yazar
Neden uğraşsın ki dedi romancı
Ne gerek var yani
Sonuçta beyazlamış bir saç beyazlamıştır tekrar kararmaz ki
Öyle değil bu işte dedi şair
Ne gibi diye sordu romancı
Mesela, yazdığın bir satırı istediğin biri görür de sana cevap yazar diye umarsın
Veyahut da bu şiirin tamamı pek güzelmiş der yine o kişi tebrik eder seni
O zaman işte bu saçların ağarmasının boşuna gitmemiş olma ihtimali seni yaşatır
Yani tek bir kişi için mi bütün bu şiirler dedi romancı
Evet tek bir kişi için tek bir dertten ötürü dedi şair
Zaten şairin derdi nedir ki çoklarıyla
Tekdir derdi
Tekdir dermanı
Tüm sözleri ona tüm yakarışları da ona
Bir aşktır şairi nar ile yakıp kavuran
Sanır her bir satır her bir dize sanki su taşır bu yangına
Ateş hafifler sanar her bir ah ile inlediğinde
Meğer aslında harlıyormuş ateşi kendisi bi-haber
Ya da haberi var ama şair bu yanmalardan beslenir
Ne kadar çok acı ne kadar çok ateş var ise yangında
O kadar küllenir sanki bu sözler
Senin anlamanın mümkünatı yok dedi romancıya
Bizim gibiler söyleyemediğinden bu kadar az sözle derdini anlatmaya çalışsa da anlamasın ister
Aşk ulaşınca biter çünkü
Ondandır en büyük aşk yaradana-dır
En büyük aşk hiç ulaşamayacağına-dır.
Biz de ulaşamayacağımızdan bu sözlere vuruyoruz kendimizi
Zaten o yüzden en güzel şiirler yarım şiirlerdir.
Sahibi belli
Sonu belirsiz.
Anladım dedi romancı.
Ne zamanki şiir bitip söyleyeceği şey kalmıyor o zaman başlıyorum ben
Bu sarhoşlukla sonu ne olacağı belli ya.
Ne diyeyim.
"Allah kavuştursun."